Ο Βασίλης Σκουντής (επιμένει ότι) δεν κουράστηκε, αλλά... κουράστηκαν τα Φάιναλ Φορ και τελείωσαν! Η αυλαία σε αυτά τα αφιερώματα πέφτει σήμερα με το 23ο που διεξήχθη πέρυσι το 2010 στο Παρίσι με φιναλίστ τον Ολυμπιακό και πρωταθλήτρια την Μπαρτσελόνα.
23ο ΦΑΪΝΑΛ ΦΟΡ ΕΥΡΩΛΙΓΚΑΣ
ΠΟΤΕ: Παρασκευή 7 και Κυριακή 9 Μαΐου 2010. ΠΟΥ: Palais de Bercy, Παρίσι. ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Μπαρτσελόνα... ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Φιναλίστ ο Ολυμπιακός, στην επιστροφή του σε τελικό ύστερα από 13 χρόνια. ΜVP: Χουάν Κάρλος ΝαβάροΈναν χρόνο μετά την επιστροφή του (στο τέλος μιας στείρας δεκαετίας) στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, το «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι» έδωσε έμπνευση στον Ολυμπιακό για να ακολουθήσει την πεπατημένη του Τελ Αβίβ, της Σαραγόσας και (κυρίως) της Ρώμης. Αυτή τη φορά επέζησε του θρίλερ του ημιτελικού με την Παρτίζαν και έκανε δύο βήματα παραπάνω απ' ό,τι στο Βερολίνο, μόνο που για να ανέβει στην κορυφή χρειαζόταν και ένα τρίτο - κι αυτό αποδείχτηκε πολύ δύσκολο...Μετά το 1991, το 1996 και το 2001, το Παρίσι φιλοξένησε το τέταρτο φάιναλ φορ, σε έναν δρόμο που για τον Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν στρωμένος όχι μονάχα με το γκαζόν που καλύπτει περιμετρικά το «Μπερσί», αλλά και με τις συγκλονιστικές αναμνήσεις του 1996. Εκεί, ευλογημένος από τον Θεό, αξιώθηκε να γίνει ο πρώτος αρχηγός ελληνικής ομάδας (Παναθηναϊκός) που σήκωνε τη μεγάλη κούπα και γι' αυτό προσδοκούσε τo remake, το οποίο ωστόσο δεν επιτεύχθηκε. Σαν να μην έφτανε η άνευ όρων ήττα του στον τελικό (με την Μπαρτσελόνα να παίρνει ακριβώς τη ρεβάνς για την ήττα της το 1997 στη Ρώμη, πάλι με διαφορά 15 πόντων), ο Ολυμπιακός εισήλθε από το ίδιο βράδυ σε μια φάση αρνητικής κριτικής και εσωστρέφειας. Προτού καν ξεϊδρώσουν οι παίκτες, το πρωτοσέλιδο της Sportday με τίτλο «αυτός φταίει» (για τα κρούσματα απειθαρχίας, τον εκνευρισμό και την άσχημη εικόνα του) με τη φωτογραφία του Γιαννάκη, προμήνυε τι θα επακολουθούσε...Στον ημιτελικό με την Παρτίζαν ο Ολυμπιακός σώθηκε από τον από μηχανής θεό που (για την περίσταση) λεγόταν Τσίλντρες και δεν κατέβηκε με γερανό, αλλά απογειώθηκε λες και είχε ελατήρια στα ποδάρια του! Με ένα tap-in, ο Τζος γράπωσε την μπάλα μετά το άστοχο τρίποντο του Τεόντοσιτς και ισοφάρισε σε 67-67, ενώ απέμεναν 2.6΄΄ για τη λήξη. Ο ΜακΚάλεμπ αστόχησε στο τελευταίο σουτ και ακολούθησε η παράταση, στην οποία ο Ολυμπιακός χάρη σε τρία απανωτά επιθετικά ριμπάουντ και 2/2 βολές του Γιάννη Μπουρούση επιβλήθηκε με 83-80. Ωστόσο, η καρδιά του ξαναπήγε στην... Κούλουρη στο (άστοχο) τελευταίο σουτ του Ράζιτς.Στον άλλον ημιτελικό, η Μπαρτσελόνα νίκησε την ΤΣΣΚΑ με 64-54, εκδικήθηκε για την ήττα της στον αντίστοιχο αγώνα της προηγούμενης χρονιάς στο Βερολίνο και το ʽβαλε αμέτι μου χαμέτι να επιβεβαιώσει τη δήλωση του (πρώην και μάλιστα χαροκαμένου προπονητή της) Αΐτο Ρενέσες ότι «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να ξαναπάρει τον τίτλο». Όπερ και εγένετο έπειτα από 48 ώρες...Ο τελικός έμοιαζε ως μη γενόμενος, από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός εγκλωβίστηκε από τον γρήγορο και πιεστικό ρυθμό των Καταλανών και υστερώντας σε βασικά σκέλη του παιχνιδιού δεν προέβαλε σθεναρή αντίσταση. Μείωσε βεβαίως (με την ενέργεια που του έδωσε ο Μπέβερλι) σε 52-47 στο 25ο λεπτό, αλλά το γκολ-φάουλ του Εντόνγκ αποτέλεσε το εφαλτήριο της αντεπίθεσης της Μπαρτσελόνα και το τέλος του δικού του ονείρου...Κάποιοι εξέφρασαν την άποψη ότι απέναντι σε αυτή τη σχεδόν τέλεια ομάδα που ανέβηκε στον θρόνο με 20 νίκες σε 22 ματς, ο Ολυμπιακός έπρεπε να παίξει ένα είδος κλεφτοπόλεμου, αλλά ως γνωστόν, μετά τον πόλεμο όλοι γίνονται στρατηγοί! Το βέβαιο είναι ότι (από την αρχή της σεζόν και όχι μόνο στο Παρίσι) η Μπαρτσελόνα ήταν ένα κλικ πιο μπροστά από κάθε άλλη ομάδα, οπότε χαλάλι της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου